شادی را با بخشیدن خود تجربه کنیم

همۀ ما اشتباهاتی مرتکب شده‌ایم و تصمیم‌های غلطی گرفته‌ایم که گاهی پیامدهای پرهزینه‌ای داشته‌اند. خودبخشودگی یا بخشیدن خودمان، به این معنی است که بتوانیم خودمان را به دلیل این اشتباهات و تصمیم‌های غلط ببخشیم. در این مطلب به شما می‌گوییم چرا خودبخشودگی مهم است، چطور از دشواری آن بکاهیم و به آدم‌های شادتری تبدیل شویم.

به گزارش مجله دلتا؛ بخشیدن دیگران معمولاً آسان‌تر از بخشیدن خودمان است. گویا ما آن‌قدر که به خودمان سخت می‌گیریم، در مورد دیگران سخت‌گیری نمی‌کنیم!

چرا خودبخشودگی اهمیت دارد؟

بر مبنای نظر کارشناسان، بخشیدن؛ اضطراب را کاهش می‌دهد که نتیجۀ آن تقویت سیستم ایمنی بدن است. بخشیدن، بیماری‌ها و اختلالات روانی مانند افسردگی و اضطراب را تسکین می‌دهد و با کاهش خشم و تقویت سلامتی قلب به تقویت سلامت عمومی بدن منجر می‌شود.

این روزها که اضطراب و افسردگی گسترده و فراگیر شده  است، با بخشیدن خودمان به بهبود و حفظ سلامتی خود کمک می‌کنیم. اگر راهی برای بخشیدن خود و دیگران پیدا نکنیم، گرفتار نگرانی و خودخوری می‌شویم.

خودبخشودگی در آشفتگی و شرایط ناگوار

وقتی می‌پذیریم که کامل نیستیم، دیگران راحت‌تر با ما ارتباط برقرار می‌کنند و ما را قوی‌تر می‌بینند.

استقامت در آشفتگی، یعنی ما در برابر دیگران و خودمان وانمود نمی‌کنیم که اوضاع روبه‌راه است؛ یعنی ما پای عمل‌ و باورمان می‌ایستیم، یعنی کم‌کم درمان می‌شویم و آرام می‌گیریم.

هدف پایانی، رها کردن گذشته است. رها کردن یعنی خودمان را به‌دلیل آنچه نمی‌دانستیم و آنچه را به گمانمان  (نباید) انجام می‌دادیم، کمبودها و اشتباهات‌مان ببخشیم اما هم‌زمان دست از پاسخ‌گو بودن نکشیم.

در این مسیر، باید اشتباه را شناسایی کنیم، تصمیم بگیریم دیگر آن را تکرار نکنیم و مسئولیت آسیب‌ها و خسارت‌های ایجادشده را به‌عهده بگیریم. باید دست از سرزنش کردن خودمان برداریم. این مهارتی دشوار است که درگذر زمان به دست می‌آید اما این دشواری به سلامتی‌مان و بازگشت به وضعیت عادی می‌ارزد.

۴ تمرین برای بخشیدن خودمان

سؤال اساسی این است که چطور خودمان را ببخشیم؟ مهربان باشیم. مهربانی را امتحان کنیم!

۱. خود مهرورزی داشته باشیم

خود مهروزی یعنی با خودمان همدلی کنیم، هم‌دلانِ با خودمان صحبت کنیم. خود مهرورزی پیش‌نیاز خود عشق‌ورزی است؛ عنصری که تقریباً برای هر چیزی در زندگی لازم است.

اگر بتوانیم خود را مانند بهترین دوست‌مان ببینیم، با عشق و مهربانی با خود صحبت کنیم و خود را در اولویت قرار بدهیم، یعنی باور داریم که ارزشمند هستیم.

۲. احساس گناه را از خود دور کنیم

احساس گناه نه‌ فقط کمکی به بهبود وضعیت یا تقویت خودمان نمی‌کند، بلکه روح‌مان را فرسوده می‌کند. شاید برای مدتی کوتاه و پس از ارزیابی خود، مؤثر باشد اما درنهایت ما انسان هستیم و نیاز به همدلی و مهربانی داریم. احساس گناه باعث می‌شود، آنچه را نیاز به تغییر دارد شناسایی کنیم اما این حس نباید در درون‌مان ماندگار شود!

احساس گناه ممکن است باعث شود گمان کنیم به‌اندازهٔ کافی خوب یا شایسته بخشیده‌شدن نیستیم، درنتیجه نمی‌توانیم به زندگی طبیعی‌ خود برگردیم.

۳. یاریگر دیگران باشیم

رنج‌ها و زخم‌های ما می‌توانند دلیلی باشند برای انجام کارهای خیر بیشتر، حتی اگر نتوانیم اوضاع را روبه‌راه کنیم. این دردها و رنج‌ها، درس‌هایی هستند که فراگرفته‌ایم. ما می‌توانیم خود را ببخشیم و هم‌زمان به دیگران هم کمک کنیم. کمک‌های ما فقط به امور خیریه محدود نمی‌شوند؛ می‌توانیم کسانی را که احساس تنهایی می‌کنند، همراهی کنیم، به درد دل آدم‌ها گوش دهیم. با کمک به دیگران، به‌تدریج خود را می‌بخشیم.

۴. نیات‌ درونمان را آشکار کنیم

برای رسیدن به آرامش، می‌توانیم دربارۀ آسیب‌پذیری‌هایمان با دیگران صحبت کنیم. بهتر است به نکات و رویدادهایی که توجه دیگران را جلب می‌کنند، اشاره کنیم؛ دوست داریم دیگران چه چیزی از ما بدانند؛ همان را بگوییم.

این‌گونه هم آن‌ها ما را می‌شناسند و هم ما درک بهتری از خود پیدا می‌کنیم! در نتیجه این درک بهتر، یاد می‌گیریم نقاط ضعف‌ خود را آشکار کنیم درحالی‌که توانمندی‌هایمان را شناسایی می‌کنیم.

قرار نیست حرف‌هایمان را همه‌جا با صدای بلند جار بزنیم. کافی‌ است چند نفری از اطرافیان‌ خود را از وضعیت و احساسات‌مان باخبر باشند. آشکارسازی نیازمند شجاعت است.