دره اویمیاکن یکی از سردترین نقاط کره زمین و سردترین منطقه‌ای است که در تمام طول سال در آن سکونت دیده می‌شود. این منطقه به قطب سرما مشهور است. ساکنان این منطقه در جایی زندگی می‌کنند که دمای آن می‌تواند به منفی ۷۰ درجه سانتی‌گراد برسد. با مجله دلتا همراه باشید تا با سردترین نقطه قابل سکونت زمین بیشتر آشنا شوید.
قطب سرما
دره اویمیاکن در یاکوتیا (شمال شرقی روسیه) به‌عنوان قطب سرما شناخته می‌شود. جای تعجب نیست که این روستا با میانگین دمای منفی ۵۰ درجه سانتی‌گراد در ژانویه، سردترین مکان مورد اسکان در جهان نام گرفته است. سردترین دمای گزارش شده در این روستا منفی ۷۱.۲ درجه سانتی‌گراد می‌باشد. این عدد، کمترین دمای ثبت شده برای سکونتگاه‌های دائمی روی زمین و کمترین دمای ثبت شده در نیم‌کره شمالی است. در این منطقه ساکنین درست همان‌گونه «زمستان سیبری» را تجربه می‌کنند که مردمان سایر نقاط از سردی آن یاد می‌کنند.
روستای تومتور در دره اویمیاکن، حدود ۷۵۰ متر بالاتر از سطح دریا واقع شده است. طول روز در این منطقه بین ۳ ساعت در زمستان تا ۲۱ ساعت در تابستان متغیر است. باوجودی که این روستا سرمای شدیدی را در زمستان پشت سر می‌گذارد، اما دمای بیش از ۳۰ درجه سانتی‌گراد در ماه‌های ژوئن، جولای و آگوست (ماه‌های تابستانه) اتفاق غیرمعمولی نیست. حتی در ماه آگوست که آب و هوا شروع به تغییر می‌کند، دمای هوا می‌توانند به راحتی تا منفی ۱۵ درجه سانتی‌گراد هم برسد.
سفر از یاکوتسک
تنها راه قابل اعتماد برای رسیدن به اویمیاکن، ۲ روز رانندگی از مبدأ یاکوتسک، پایتخت این منطقه است که سردترین دمای زمستان ثبت شده در بین شهرهای جهان را دارد. یاکوتسک با پرواز مستقیم روزانه از مسکو در دسترس خواهد بود که این پرواز ۶ ساعت و نیم طول می‌کشد.
قطب سرما از بزرگراه کولیما (که با نام جاده استخوان‌ها هم شناخته می‌شود) چندان دور نیست. این بزرگراه توسط زندانیان استالین در سال ۱۹۳۰ ساخته شده است. این جاده از یاکوتسک شروع شده و تا ماگادان ادامه پیدا می‌کند. در این مسیر ۳ رشته کوه دیده می‌شود که در ترکیب با دیگر عوامل جوی و اقلیمی، آب و هوای بی‌نظیر منطقه را شکل می‌دهد.
تاریخچه اویمیاکن
در دهه‌های ۱۹۲۰ و ۱۹۳۰ این روستا محلی بود که گوزن داران توقف می‌کردند تا گله‌هایشان از چشمه‌های آب‌گرم سیراب شوند. جالب اینجاست که اویمیاکن به معنی «آب بدون انجماد» است اما حتی الکل هم در اینجا یخ می‌زند. بیشتر خانه‌ها هنوز هم برای تولید گرما از زغال‌سنگ و چوب استفاده می‌کنند و از امکانات مدرن کمی برخوردار هستند. حتی توالت‌های برخی از خانه‌ها در محوطه خارج از خانه بنا شده‌اند.
حیرت‌انگیز است که حدود ۵۰۰ نفر از مردم سیبری، خانه‌های خود را در این منطقه به‌ظاهر غیرقابل سکونت بنا کرده‌اند و عمدتاً به مشاغل سنتی مانند گله‌داری، شکار و ماهیگیری مشغول هستند. در چند سال گذشته، صنعت کوچک و ویژه دیگری نیز در این شهر شکل گرفت: صنعت گردشگری. این مکان ارزش حداقل یک‌بار بازدید در طول زندگی‌مان را دارد. کسانی که قدم در این نقطه از زمین گذاشته‌اند را می‌توان «رام کنندگان واقعی زمین» دانست.
مريممممم
۲۲ آذر ۱۳۹۹ در ۰:۱۲ ق٫ظ
چه قده قشنگگگ