تادائو آندو در سال ۱۹۴۱ دقایقی پیش از برادر دو قلوی خود در شهر اوساکا ژاپن زاده شد. والدین تادائو در سن ۲ سالگی او تصمیم به ترک فرزندان خود می گیرند و او نزد مادربزرگ خود زندگی کرد. تادائو پیش از این که بدون کمترین آموزش رسمی در معماری به این رشته روی بیاورد، به ورزش بوکس می پرداخت.
تادائو آندو کیست؟
دو سال پس از اتمام دوران دبیرستان، تادائو در سفری که به توکیو داشت، متاثر از معماری هتل امپریال اثر شناخته شده «فرانک لوید رایت»، دست از بوکس حرفه ای کشید و با ثبت نام در کلاس های شبانه نقاشی و دوره های آزاد معماری داخلی شرکت کرد.
او با سفر به نقاط مختلف دنیا، شروع به بازدید از آثار معماران برجسته ای همچون «لوید رایت» ، «لکوربوزیه» ، «میس وند روهه» و «لوییس کان» کرد و پس از بازگشت به اوساکا در سال ۱۹۶۸ استودیو طراحی خود با نام دفتر معماری «تادائو آندو و همکاران» را تاسیس کرد.
آندو در ژاپن متولد و رشد کرده بود از این رو معماری او تحت تاثیر جدی و مستقیم مذهب و سبک زندگی ژاپنی بود. سبک معماری آندو را می توان به هایکو (قالب شعر کوتاه ژاپنی) شبیه دانست. این شباهت، شامل تمام خصوصیات بالقوه این سبک ادبی می شود. مواردی مانند مفاهیم مقطع ، ساده و مختصر گویی و تاکید بر خلاء و فضاهای خالی که زیبایی و سادگی را به بهترین نحو نشان می دهد.
این معمار خودآموخته، در سفرهایش به سراسر جهان و در مطالعات معماری خود، فرهنگ و زبان ژاپنی را الگو و ملاک قرار داد. او به عنوان معمار باور داشت که معماری می تواند جامعه را تغییر دهد.اگر ما بتوانیم کیفیت سکونت افراد جامعه را تغییر دهیم در نتیجه می توانیم شهر و فرم شهر سازی را با تغییر مواجه کنیم. در این راستا،«وارنر بلیزر» می گوید:«آثار خوب تادائو آندو یک هویت و در نتیجه یک عرف و سبک به یاد ماندنی را می سازد که عموم مردم را به تغییر تشویق کرده و ذائقه بازار را تحریک می کند».
سبک معماری آندو دیدگاهی مذهبی از «ذن» یا مراقبه بودایی را تداعی می کند گرایشی که با تاکید بر سادگی و تمرکز، ابعاد درونی انسان را والاتر و ارزشمند تر از ظواهر می داند و اینجاست که تاکید سبک معماری آندو بر معماری داخلی قرار می گیرد. فضایی که بیشترین ساعات در آن سپری میشود و بیشترین تاثیر بر روان جامعه و سبک زندگی آنها دارد.
بیشتر پروژه های تادائو آندو بر پایه استفاده از بتن بنا شده است. مصالحی که تمیزی، سادگی و بی وزنی را در عین سنگینی را همزمان القا می کند.
علاوه بر ساختمان های مذهبی ژاپنی، «آندو» کلیساهای مسیحی را نیز طراحی کرده که از معروف ترین آنها میتوان به «کلیسای نور» در سال ۱۹۸۹ و کلیسای تارومی در سال ۱۹۹۳ اشاره کرد. آندو ۷۶ ساله بر روح معماری و تعامل طبیعت و معماری تاکید فراوانی دارد. او تلاش می کند روح زیبای طبیعت را در آثار خود برای مردم به نمایش بگذارد؛ اتفاقی که با زبان معماری آندو در«موزه هنر هیدورو» و «گالری شیکوکومورا» به خوبی رخ داده است.
در سال ۱۹۹۵ «آندو» بدون آن که حتی یک ساعت در کلاس های دانشگاه معماری خوانده باشد، جایزه بزرگ معماری «پیتزکر» که مخصوص قدردانی از معماران در قید حیات جهان است رادریافت کرد .
«آندو» یک استثناء در جهان معماری است و شاید در هر قرن بتوان افرادی انگشت شمار را با این مهارت در تمام زمینه ها و رشته های تخصصی یافت. این الگو را نمی توان یک الگوی صحیح و کارآمد برای دانشجویان و علاقمندان به معماری دانست. امروز به وفور دانشجویان معماری را در کشورمان می بینیم که با مثال زدن این مورد استثنائی، کم کاری خود را در زمینه ی تحصیلات آکادمیک توجیه می کنند. این اتفاق خطرناکی است و باید توسط اساتید و صاحبنظران این رشته مدیریت شود.
در همین ارتباط بخوانید:
خانه اپرای سیدنی ،مرواریدی در دل صدف معماری!
رستوران هفت خوان شیراز ، حسرتی برای معماری ایرانی!
