راه‌های انتقال و علائم آبله میمون چیست؟

طبق گزارش CDC، در آفریقا تقریبا از هر ۱۰ مورد ابتلا به ویروس آبله میمون، یک نفر فوت می‌کند. البته سازمان بهداشت جهانی (WHO) میزان مرگ و میر آبله میمون را ۳ الی ۶ درصد گزارش کرده است (میزان کشندگی آبله حدود ۳۰ درصد است). با توجه به ورود این بیماری به ایران مجله دلتا در این مطلب به بررسی راه‌های انتقال و علائم آبله میمون می‌پردازد.

نحوه سرایت ویروس آبله میمون

نحوه سرایت ویروس آبله میمون اغلب از طریق ذرات درشت تنفسی (Droplets) و در برخی موار نیز از طریق ذرات ریز تنفسی (Aerosols) و تماس مستقیم با ضایعات پوستی است. چون انتقال اغلب از طریق ذرات درشت تنفسی است، لذا برای ابتلا به بیماری اغلب نیاز به تماس‌های نزدیک و طولانی است (برخلاف کووید ۱۹).

علائم ابتلا به ویروس آبله میمون

شایع‌ترین علائم ابتلا به ویروس آبله میمون به صورت ضایعات پوستی در تقریبا تمام افراد است، که اغلب از سر و صورت شروع شده ولی می‌تواند تمام بدن را نیز گرفتار نماید. ضایعات پوستی سریعا به تاول و زخم دلمه بسته تبدیل می‌گردند. با پیشرفت بیماری تعداد آن‌ها نیز بیشتر شده و رنگ آن‌ها به زردی متمایل می‌گردد. در موارد شدید بیماری، می‌توانند قسمت زیادی از پوست را از بین ببرند. پس از بهبود تاول‌ها، ممکن است اسکار آن‌ها به صورت فرورفتگی در پوست یا تیره‌تر یا روشن‌تر شدن پوست ناحیه مبتلا نسبت به قسمت‌های سالم بدن، باقی بمانند.

تب، سردرد، خارش و درگیری غدد لنفاوی نیز از دیگر علائم ابتلا به ویروس آبله میمون است. یکی از مهم‌ترین روش‌های افتراق آبله میمون از آبله مرغان و سایر بیماری‌های تاولی نیز، تورم و درگیری غدد لنفاوی در آبله میمون است. دوره کمون آبله میمون از ۷ الی ۱۴ روز گزارش شده ولی تا ۲۱ روز هم می‌تواند طول بکشد. لذا در صورت تماس مشکوک، رعایت قرنطینه تا ۳ هفته منطقی به نظر می‌رسد.

علائم اولیه ابتلا به ویروس آبله میمون اغلب با تب و لرز، بزرگی غدد لنفاوی (گردن، زیربغل و کشاله ران)، سردرد شدید، بدن درد، تورم غدد لنفاوی، خستگی و گاهی گلودرد و سرفه شروع شده و طی ۱ الی ۳ روز پس از آغاز تب، بثورات پوستی ظاهر می گردند. بثورات پوستی همان طور که گفته شد اغلب روی صورت، کف دست و پا و ۳۰ درصد موارد بر روی دستگاه تناسلی ظاهر می گردند. مخاط دهان نیز می تواند درگیر شود.

تشخیص بیماری آبله میمون

دقیق‌ترین و قطعی‌ترین روش تشخیص بیماری آبله میمون، تهیه نمونه از تاول پوستی (سطح یا مایع درون تاول) یا دلمه‌های کراسته شده با رعایت اصول ایمنی و ارسال آن جهت تست PCR به آزمایشگاه است. نمونه خون محیطی، ارزش تشخیصی زیادی برای بررسی بیماری آبله میمون ندارد. تست‌های مبتنی بر آنتی ژن و آنتی بادی ارزش تشخیصی اختصاصی چندانی ندارند. همچنین تلقیح واکسن آبله یا آبله میمون در گذشته نیز می‌توانند منجر به نتیجه مثبت کاذب در آزمایش خون گردند.

روش‌های پیشگیری از ابتلا به آبله میمون

روش‌های متعددی جهت پیشگیری از ابتلا به ویروس آبله میمون توسط مرکز کنترل و پیشگیری بیماری‌های واگیر آمریکا (CDC) پیشنهاد شده‌اند، که مهم‌ترین آن‌ها عبارتند‌از:

• پرهیز از تماس با حیوانات بیمار یا لاشه حیوانات
• پرهیز از تماس مستقیم و تمیز کردن محل نگهداری حیوانات بیمار و مشکوک
• قرنطینه افراد با علائم و تماس مشکوک
• شستن دست‌ها با آب و صابون و یا ضدعفونی با محلول‌های حاوی اتانول پس از تماس‌های مشکوک

واکسن JYNNEOS (Imvamune یا Imvanex) نیز نوعی واکسن ویروسی زنده ضعیف شده است که توسط سازمان غذا و دارو آمریکا (FDA) جهت پیشگیری از ابتلا به آبله میمون مورد تایید قرار گرفته است.

درمان بیماری آبله میمون

دوره بیماری اغلب ۲ الی ۴ هفته ذکر شده است و اغلب بیماری خود محدود است. اما در برخی افراد مانند کودکان و افراد دارای نقص سیستم ایمنی، بیماری شدیدتر نیز دیده می‌شود. اغلب درمان‌های حمایتی مانند سایر بیماری‌های ویروسی و پیشگیری و درمان عفونت‌های ثانویه کافی به نظر می‌رسند. اگرچه برخی داروهای ضدویروس، واکسن و ایمونوگلوبولین‌ها نیز جهت درمان بیماری آبله میمون در افراد پرخطر در حال بررسی است، اما هنوز درمان قطعی آن تایید نشده است. فرد مشکوک باید تا برطرف شدن علائم بیماری قرنطینه گردد و طی مدت قرنطینه نیز فرد بیمار و تمام اطرافیان وی از ماسک‌های تنفسی استفاده نمایند.

پیشنهاد مطالعه: مطلب عجیب‌ترین تداخلات غذایی را بشناسید را بخوانید.