چطور خودمان را ببخشیم و شادتر شویم؟

همه‌ ما اشتباهاتی مرتکب شده‌ایم و تصمیم‌های غلطی گرفته‌ایم که گاهی پیامدهای پرهزینه‌ای برایمان داشته‌اند. خودبخشودگی یا بخشیدن خود، به این معنی است که بتوانیم خودمان را به‌خاطر این اشتباهات و تصمیم‌های غلط ببخشیم. در این مطلب از مجله دلتا به شما می‌گوییم به بیان روش های بخشیدن خود می‌پردازیم.

چرا خودبخشودگی اهمیت دارد؟

بر مبنای نظر کارشناسان، بخشیدن، اضطراب را کاهش می‌دهد که نتیجه آن تقویت سیستم ایمنی بدن است. بخشیدن، بیماری‌ها و اختلالات روانی مانند افسردگی و اضطراب را تسکین می‌دهد. با کاهش خشم و تقویت سلامتی قلب، به تقویت سلامت عمومی بدن منجر می‌شود. در ادامه به روش‌های بخشیدن خود می‌پردازیم.

خودمهرورزی داشته باشیم

خودمهروزی یعنی با خودمان همدلی کنیم، همدلانه با خودمان صحبت کنیم. خودمهرورزی پیش‌نیاز خودعشق‌ورزی است؛ عنصری که تقریبا برای هر چیزی در زندگی لازم است.

در مقایسه با خودمان، ما معمولا با دیگران مهربانانه‌تر رفتار می‌کنیم. کافی‌ است با خودمان مهربان‌تر باشیم. اگر در صحبت با خود در حال سرزنش کردن  هستید، از خود بپرسید «اگر این اتفاق در مورد شخص دیگری افتاده بود، چه فکری می‌کردم؟ آیا همین احساس را در مورد او نیز داشتم؟» بیاموزید همان مهر و همدلی را که نسبت به دیگران نشان می‌دهید، نثار خودتان کنید.

احساس گناه را از خودمان دور کنیم

احساس گناه نه‌تنها کمکی به بهبود وضعیت شما نمی‌کند، بلکه روح‌ و روان‌تان را نیز فرسوده می‌کند. شاید برای مدتی کوتاه و پس از ارزیابی خودمان، موثر باشد اما در نهایت ما انسان هستیم و نیاز به همدلی و مهربانی داریم. احساس گناه باعث می‌شود، آنچه را که نیاز به تغییر دارد شناسایی کنیم اما این حس نباید درون‌ شما ماندگار شود و باعث آزار شما شود.

احساس گناه ممکن است باعث شود گمان کنیم به‌اندازه کافی خوب یا شایسته بخشیده شدن نیستیم، درنتیجه نمی‌توانیم به زندگی طبیعی‌مان برگردیم و به جایگاهی که توانایی و شایستگی‌اش را داریم، برسیم.

به دیگران کمک کنیم

ما می‌توانیم خودمان را ببخشیم و هم‌زمان به دیگران هم کمک کنیم. کمک‌های ما تنها به امور خیریه محدود نمی‌شوند. تصمیم‌گیری‌ بهتر ما می‌تواند کار خیر باشد. می‌توانیم به نیازمندان کمک کنیم. فعالیت داوطلبانه داشته باشیم، کسانی را که احساس تنهایی می‌کنند، همراهی کنیم، به درد دل آدم‌ها گوش دهیم. با کمک به دیگران، به‌تدریج می‌توانیم خودمان را ببخشیم.

حقیقت این است که ما همان‌گونه که به دیگران کمک می‌کنیم، می‌توانیم و باید به خودمان نیز کمک کنیم. بنابراین روشن است که می‌دانیم چه باید بکنیم. کافی ا‌ست همان مهر و بخششی را که سخاوتمندانه به دیگران ارائه می‌کنیم، به خودمان پیشکش کنیم.

از احساسات درونی خود با دیگران صحبت کنیم

برای رسیدن به آرامش، می‌توانیم درباره آسیب‌پذیری‌های خود با دیگران صحبت کنیم. دوست داریم دیگران چه چیزی از ما بدانند، همان را بگوییم. این‌گونه هم آن‌ها ما را می‌شناسند و هم ما درک بهتری از خودمان پیدا می‌کنیم. در نتیجه این درک بهتر، یاد می‌گیریم نقاظ ضعف‌ خود را آشکار کنیم درحالی‌که همزمان توانمندی‌های خود را هم شناسایی می‌کنیم.

قرار نیست حرف‌هایمان را همه جا با صدای بلند جار بزنیم. کافی‌ است چند نفری از اطرافیان‌مان، از وضعیت ما و احساسات‌مان باخبر باشند. آشکارسازی و خود افشاگری مناسب، نیازمند شجاعت است. هرچند ممکن است راه‌حل نباشد اما گامی برای شروع است.

پیشنهاد مطالعه: مطلب را بخوانید.