
بهتر است ریشهیابی طنز نام شهرها و کشورهای جهان را با مازندرانِ کشور عزیزمان، ایران، آغاز کنیم و سپس به بررسی طنز نام شهرها و برخی از کشورهای جهان بپردازیم.
مازندران: ما + زن + در + آن: ما و زن در آنیم. معانی زیادی دارد. چیزی یا جایی که ما و زن در آن هستیم، نظیر: شناسنامه، خانه، محضر، محل کار، خیابان، مجلس، دانشگاه و …
آلبانی: شخصی به نام «آلبا» که به علت بدهکاری زیاد، هرگز قابل دسترس نبوده و هرگاه سراغش را میگرفتهاند، میشنیدهاند که: «آلبا نیست!»، که به تدریج با حذف حرف سین، تبدیل به آلبانی شده است. (استو، روما، موریتا، لتو، لیتوا و اسلوو هم از دوستان همین آلبا بودهاند. در استونی و رومانی و موریتانی و لتونی و لیتوانی و اسلوونی!)
آندورا: آن دورها. جای دوری بوده است.
اوروگوئه: نوعی احساس تنفر نسبت به شخصی به نام « اورو» بوده. (برای پارا هم در پاراگوئه و نیکارا در نیکاراگوئه نیز همین اتفاق افتاده است. همچنین توگو!)
ارمنستان: اَر (مخفف اگر) + من + ستان (به معنی اِستدن و گرفتن): اگر من تو را اِستدم؛ یعنی من تو را نمیستونم و نمیگیرم و با تو ازدواج نمیکنم. خیال خام نپز خانم!
اتریش: اوتریش. جایی که ریش در آنجا اوت بوده و استفاده نمیشده. مردم بیریش.
باربادوس: در معرفی «باربا» میگوید که این باربا آدم خوبی است، باهاش دوست بشوید.
باکو: شخصی به نام «باک » بوده است که به علت نبود موبایل و تلفن، وقتی از فاصله زیاد صدایش میزدهاند، میگفتند: «باکو … هوییی!»
بوتسوانا: آناجان، بوت (نوعی چکمه) برات خوب نیست و اثر سوء دارد برات!
بحرین: به! باران! (باران انگلیسی)، “ح” را با غلظت عربی نوشتهاند که معلوم شود کشوری عربی بوده است.
بریتانیا: از «تانیا» درخواست رفتن کردهاند. بری که الهی دیگه برنگردی!
برونئی: از «نئی» هم همینطور! (نائورو هم ایضاً!)
بوجوموبورا: لف و نشر مشوش «جورابمو بجور» است.
بورکینافاسو: در اصل، «بورکینا فیسو» بوده که به دلیل استعمال زیاد «ی» به «الف» تغییر یافته است. شخص فیسویی به نام «کینا» که موی سرش بور بوده است.
جاکارتا: جایی که در آن کارَت را راه میاندازند. به معنی جای قرار دادن کارتها هم آمده است.
جیبوتی: ترکیب جیب و جاروی تی!
سورینام: نام او «سوری» است.
شوروی: جایی که شبها در آن میروی. احتمالاً رختخواب است.
لیسبون: لیس + بون (ببین): لیس زدن را ببین. مثل دوربین، که دیربون هم تلفظ میشود.
کیوتو: کیستی تو؟
توکیو: اِ…خودت کی هستی؟!
کابل: یک ایرانی آبادانی بلبلش را در این سرزمین گم کرده، لذا به هرکس میرسیده، میپرسیده: «کا… بلبل منو ندیدی؟!» و به علت نیافتن بلبل مورد نظر، «بل» دوم را برداشتهاند.
فیلیپین: فیلی که موبایلش پین دارد!
سیرالئون: الان سیر است. خیلی ممنون، نمیخورد.
کپنهاک: کوپن + ها (علامت جمع) + ک (علامت تصغیر): زمانی که در این سرزمین کوپن پخش میشده، مرفهان بیدرد، برای تصغیر آسیبپذیران شعار میدادهاند: «کپنهاک،کپنهاک»، یعنی، بدبختها کوپنهایتان را گم نکنید.
کلکته: کَلها و کچلها در آنجا کته میخوردهاند.
کشمیر: مردم این سرزمین زیاد کِش میرفتهاند.
لوسآنجلس: لوسان + جلس: چند تا لوس آنجا جلس (جلوس) کردهاند، نشستهاند، جلسه دارند.
مالی: مردم این سرزمین از هر تازهواردی میپرسیدهاند: «مالی؟»، یعنی: «مالی هستی یا نه؟!».
نامیبیا: نامی + بیا: یک «نامی» نامی بوده است که نمیآمده، هی به او میگفتهاند: «بیا ». (از “زام” هم همین خواهش را داشتهاند، در زامبیا!)
نایروبی: بر وزن لایروبی؛ جایی که در آن مردم نای خود را هم جارو میکردهاند. از عجایب دیدنی جهان هستند و صنعت توریسم فعالی دارند.
هلند: هولند؛ سرزمینی که مردمش در انجام کارها هول بودهاند.
هندوستان: هن + دوستان. جایی که دوستان در آنجا هن و تنبل میشوند.
نوشته: زهرا دُرّی
مطالب دیدنی، جالب و طنز را در صفحه گوناگون مجله دلتا، ببینید.