ریشه‎یابی طنز نام شهرها و کشورهای جهان

بهتر است ریشه‎یابی طنز نام شهرها و کشورهای جهان را با مازندرانِ کشور عزیزمان، ایران، آغاز کنیم و سپس به بررسی طنز نام شهرها و برخی از کشورهای جهان بپردازیم.

مازندران: ما + زن + در + آن: ما و زن در آنیم. معانی زیادی دارد. چیزی یا جایی که ما و زن در آن هستیم، نظیر: شناسنامه، خانه، محضر، محل کار، خیابان، مجلس، دانشگاه و …

آلبانی: شخصی به نام «آلبا» که به علت بدهکاری زیاد، هرگز قابل دسترس نبوده و هرگاه سراغش را می‎گرفته‎اند، می‎شنیده‎اند که: «آلبا نیست!»، که به تدریج با حذف حرف سین، تبدیل به آلبانی شده است. (استو، روما، موریتا، لتو، لیتوا  و اسلوو هم از دوستان همین آلبا بوده‎اند. در استونی و رومانی و موریتانی و لتونی و لیتوانی و اسلوونی!)
آندورا: آن دورها. جای دوری بوده است.
اوروگوئه: نوعی احساس تنفر نسبت به شخصی به نام « اورو» بوده. (برای پارا هم در پاراگوئه و نیکارا در نیکاراگوئه نیز همین اتفاق افتاده است. همچنین توگو!)
ارمنستان: اَر (مخفف اگر) + من + ستان (به معنی اِستدن و گرفتن): اگر من تو را اِستدم؛ یعنی من تو را نمی‎ستونم و نمی‎گیرم و با تو ازدواج نمی‎کنم. خیال خام نپز خانم!
اتریش: اوت‎ریش. جایی که ریش در آن‎جا اوت بوده و استفاده نمی‎شده. مردم بی‎ریش.

باربادوس: در معرفی «باربا» می‎گوید که این باربا آدم خوبی است، باهاش دوست بشوید.
باکو: شخصی به نام «باک » بوده است که به علت نبود موبایل و تلفن، وقتی از فاصله زیاد صدایش می‎زده‎اند، می‎گفتند: «باکو … هوی‎ی‎ی!»
بوتسوانا: آناجان، بوت (نوعی چکمه) برات خوب نیست و اثر سوء دارد برات!
بحرین: به! باران! (باران انگلیسی)، “ح” را با غلظت عربی نوشته‎اند که معلوم شود کشوری عربی بوده است.
بریتانیا: از «تانیا» درخواست رفتن کرده‎اند. بری که الهی دیگه برنگردی!
برونئی: از «نئی» هم همین‎طور! (نائورو هم ایضاً!)
بوجوموبورا: لف و نشر مشوش «جورابمو بجور» است.
بورکینافاسو: در اصل، «بورکینا فیسو» بوده که به دلیل استعمال زیاد «ی» به «الف» تغییر یافته است. شخص فیسویی به نام «کینا» که موی سرش بور بوده است.
جاکارتا: جایی که در آن کارَت را راه می‎اندازند. به معنی جای قرار دادن کارت‎ها هم آمده است.
جیبوتی: ترکیب جیب و جاروی تی!
سورینام: نام او «سوری» است.
شوروی: جایی که شب‎ها در آن می‎روی. احتمالاً رختخواب است.
لیسبون: لیس + بون (ببین): لیس زدن را ببین. مثل دوربین، که دیربون هم تلفظ می‎شود.

کیوتو: کیستی تو؟
توکیو: اِ…خودت کی هستی؟!
کابل: یک ایرانی آبادانی بلبلش را در این سرزمین گم کرده، لذا به هرکس می‎رسیده، می‎پرسیده: «کا… بلبل منو ندیدی؟!» و به علت نیافتن بلبل مورد نظر، «بل» دوم را برداشته‎اند.
فیلیپین: فیلی که موبایلش پین دارد!
سیرالئون: الان سیر است. خیلی ممنون، نمی‎خورد.
کپنهاک: کوپن + ها (علامت جمع) + ک (علامت تصغیر): زمانی که در این سرزمین کوپن پخش می‎شده، مرفهان بی‎درد، برای تصغیر آسیب‎پذیران شعار می‎داده‎اند: «کپنهاک،کپنهاک»، یعنی، بدبخت‎ها کوپن‎های‎تان را گم نکنید.
کلکته: کَل‎ها و کچل‎ها در آن‎جا کته می‎خورده‎اند.

کشمیر: مردم این سرزمین زیاد کِش می‎رفته‎اند.
لوس‎آنجلس: لوسان + جلس: چند تا لوس آن‎جا جلس (جلوس) کرده‎اند، نشسته‎اند، جلسه دارند.
مالی: مردم این سرزمین از هر تازه‎واردی می‎پرسیده‎اند: «مالی؟»، یعنی: «مالی هستی یا نه؟!».
نامیبیا: نامی + بیا: یک «نامی» نامی بوده است که نمی‎آمده، هی به او می‎گفته‎اند: «بیا ». (از “زام” هم همین خواهش را داشته‎اند، در زامبیا!)
نایروبی: بر وزن لای‎روبی؛ جایی که در آن مردم نای خود را هم جارو می‎کرده‎اند. از عجایب دیدنی جهان هستند و صنعت توریسم فعالی دارند.
هلند: هولند؛ سرزمینی که مردمش در انجام کارها هول بوده‎اند.
هندوستان: هن + دوستان. جایی که دوستان در آن‎جا هن و تنبل می‎شوند.

نوشته: زهرا دُرّی

مطالب دیدنی، جالب و طنز  را در صفحه گوناگون  مجله دلتا، ببینید.