در قانون تجارت ایران، چک بدین شکل تعریف شده است، چک نوشته‌‌ای است که به موجب آن صادر کننده وجوهی را که نزد محال علیه دارد، کلا یا بعضا مسترد یا به دیگری واگذار می‌کند. مطابق تعریف چک می‌تواند در وجه خود شخص صادرکننده و یا شخص دیگری باشد که صادرکننده قصد پرداخت در وجه او را دارد. در این نوشتار از مجله دلتا به بررسی خطرات صدور چک حامل می‌پردازیم.
خطرات صدور چک حامل چیست؟
بسیاری افراد در صدور چک حامل اصرار داشته و فکر می‌کنند این نوع چک به دلیل راحتی در معاملات مزایای بیشتری دارد، بنابراین صدور این نوع چک خطرات زیادی دارد که باید دارنده و گیرنده چک از آن آگاه شده و احتیاط لازم را در معاملات به خرج بدهند.
اثبات عدم دین در چک حامل
در چک حامل به این دلیل که حامل چک به عنوان صاحب آن شناخته می‌شود و هر کسی که چک را به بانک می‌برد می‌تواند وجه آن را دریافت کند. اگر چک سرقتی و یا گم شده نیز به بانک برده شود، عملا مدیون یعنی صادر کننده چک، موظف به پاس کردن این چک است و اثبات اینکه به این شخص بدهکار نبوده و یا چک سرقتی است، کاری بسیار مشکل و وقت‌گیر و در برخی مواقع غیر ممکن است. چک‌هایی که در وجه یک فرد مشخص صادر می‌شوند، در زمان وصول چک گیرنده اولیه باید پشت آن را امضا کرده و یا خودش برای وصول به بانک مراجعه کند که از این بابت یک فیلتر کنترلی در بانک وجود خواهد داشت، بنابراین در رابطه با چک حامل چنین مسئله‌ای صادق نخواهد بود.
احتمال سرقت و گم شدن چک
اگر چکی به شکل حامل صادر شود با سرقت و یا گم شدن چک پرداخت وجه از صادر کننده ساقط نمی‌شود و حتی اگر اعلام سرقتی و یا مفقودی بر روی آن صورت بگیرد، باز هم تا اثبات این موضوعات راه بسیار زیادی در پیش خواهد بود و در بسیاری مواقع افراد به نتیجه چندانی نمی‌رسند و یا با سختی زیادی روبه‌رو خواهند شد. بنا به دلایل عنوان شده و همچنین خطرات دیگری که در مورد گیرنده چک حامل صادق است صدور این نوع چک‌ها ممنوع اعلام شد و با اینکه گردش چک حامل در بازار راحت‌تر و خرج کردن آن ساده تر اتفاق می‌افتد، بنابراین با توجه به معایب آن با مشخص کردن حواله کرد چک امنیت این اسناد افزایش می‌یابد.
برای آشنایی با نکات حقوقی بیشتر راه‌های وصول چک برگشتی را مطالعه کنید.
