محققان پیش‌تر مدارهای چاپی مورد استفاده در حسگرهای پوشیدنی را تولید کرده بودند. اما روند اتصال قطعات فلزی در چاپ مستقیم روی پوست با مشکل روبه‌رو می‌شد. این فرایند به دمای حدود ۳۰۰ درجه سانتی‌گراد نیاز دارد تا اتصال نانوذرات نقره برقرار گردد. در ادامه این مطلب از مجله دلتا درباره راه‌حل دانشمندان برای استفاده از این حسگرها بخوانید.
بدیهی است که پوست نمی‌تواند چنین دمایی را تحمل کند. برای رفع این مشکل از یک لایه کمکی استفاده شده است تا به پوست آسیب نرسد. با اضافه شدن این لایه، دمای فرایند به ۱۰۰ درجه سانتی‌گراد کاهش یافت. چنین دمایی برای چاپ روی لباس و کاغذ مناسب است؛ اما هنوز برای چاپ روی پوست بالاست. حالا دانشمندان با تغییر فرمول لایه کمکی و مواد چاپی توانستند به دمای اتاق دست پیدا کنند.
برای انجام فرایند در دمای اتاق در لایه کمکی از پلی وینیل الکل استفاده می‌شود که ماده اصلی ماسک‌های صورت است. همچنین دیگر ماده این لایه کلسیم کربنات است که در پوست تخم مرغ وجود دارد. این لایه ناهمواری‌های سطحی که روی آن چاپ انجام می‌شود را کاهش می‌دهد. به این ترتیب لایه فوق‌العاده نازک الگوهای فلزی که قابلیت انعطاف دارد به خوبی روی پوست چاپ شود. همچنین در هنگام چاپ، از یک دمنده هوا (مانند سشوار) استفاده می‌گردد تا آبی را که به عنوان حلال در جوهر استفاده می‌شود را از بین ببرد.
این حسگرهای پوشیدنی قابلیت ثبت دقیق دما، رطوبت، سطح اکسیژن خون و سیگنال‌های قلب را دارد. به علاوه این حسگرها روی بدن با یک دیگر شبکه‌ای را تشکیل می‌دهند که امکان نظارت و انتقال اطلاعات بی‌سیم را فراهم می‌کند.
همچنین این حسگرها سازگار با محیط زیست هستند و برای چند روز در آب ولرم مقاومت می‌کنند؛ اما دوش آب گرم به راحتی آن‌ها را از بین می‌برد. مهم‌ترین نکته درباره حسگرهای پوشیدنی این است که به پوست آسیب نمی‌رساند و برای افراد حساس، مسن و نوزادان نیز قابل استفاده است.
محققان قصد دارند تا در مرحله بعدی از این حسگرها برای برنامه‌های خاصی استفاده کنند: مانند یک شبکه دقیق از حسگرها که علائم خاص مرتبط با کووید-۱۹ را ثبت می‌کند.
بیشتر بخوانید: محققان دریافتند که مغز ۱۰۰ برابر ظرفیت بیشتری برای محاسبه اطلاعات نسبت به آنچه قبلا تصور می‌شد را دارد. برای مطالعه بیشتر به مقاله «کشف جدید درباره عملکرد سلول‌های مغز» بروید.
