جهان ما بسیار بی‌انتها است؛ به‌همین‌دلیل، سفر به سوی دیگر آن کاری بسیار دشوار یا حتی ناممکن است. اما کرم‌چاله ها که به‌عنوان پلی بین نقاط دوردست فضا عمل می‌کنند، می‌توانند به‌عنوان میانبر عمل کنند. گرچه کرم‌چاله‌ها در نظریه‌ی نسبیت عام پیش‌بینی شدند، وجود آن‌ها هنوز ثابت نشده است. در ادامه این مطلب از مجله دلتا درباره سیاهچالههای ابرپرجرم و کرم‌چاله ها بخوانید.
حالا تیمی از پژوهشگران به رهبری میکائیل پیوتروویچ، اخترفیزیک‌دان رصدخانه‌ی مرکزی نجوم در سن‌پترزبورگ روسیه، روشی جدید برای جست‌وجوی تونل‌های فرضی پیشنهاد داده است. آن‌ها بررسی کردند که آیا برخی سیاهچالههای ابرپرجرم می‌توانند دریچه‌ی ورود کرم‌چاله‌ها باشند یا خیر.
براساس پژوهش‌ها، کرم‌چاله‌هایی که در مرکز کهکشان‌های درخشان قرار دارند، باید پرتوهایی در طیفی مجزا را منتشر کنند تا آشکارپذیر باشند. رصد این پرتوها برای اثبات وجود کرم‌چاله‌ها کافی نیست؛ بلکه صرفا می‌تواند سرنخی جدید برای پروازهای فضایی احتمالی و حتی سفر در زمان باشند. پیوتروویچ می‌گوید: «یکی از پیامدهای غیرمنتظره و جذاب وجود کرم‌چاله این است که این تونل‌ها می‌توانند ماشین‌های طبیعی زمان باشند. کرم‌چاله‌های بررسی‌شده‌ی ما از نوع پیمایش‌پذیر هستند. بنابراین، ازنظر تئوری فضاپیما می‌تواند در آن‌ها سفر کنند. بااین‌حال، باید به این نکته هم توجه کرد که درحال‌حاضر، داده‌های بسیار کمی را درباره‌ی ساختار داخلی کرم‌چاله ها داریم و حتی نمی‌توانیم با اطمینان بگوییم که چنین اجرامی واقعا وجود دارند.»
برخی کهکشان‌ها هسته‌های درخشانی موسوم به هسته کهکشانی فعال (AGN) دارند که جریان‌های عظیمی از خود منتشر می‌کنند. این جریان‌ها از ماده‌ی پرانرژی تشکیل شده‌اند و با سرعتی نزدیک به نور حرکت می‌کنند. به‌عقیده‌ی دانشمندان، AGNها با تعامل‌های جزر‌و‌مدی بین سیاهچالههای ابرپرجرم و قرص‌های برافزایشی تقویت می‌شوند. قرص‌های برافزایشی ترکیبی از گاز و غبار و ستاره‌هایی هستند که درونشان سقوط می‌کنند.
براساس فرضیه‌ی پیوتروویچ و همکاران او، AGNها دهانه‌ی کرم‌چاله ها هستند، نه سیاهچالههای ابرپرجرم. در‌صورت صحیح‌بودن این فرضیه، هسته‌های کهکشانی به فضا-زمان دیگری وصل هستند و باعث می‌شوند ماده به‌سمت دیگر دهانه برود. اگر دو ماده از دو طرف AGN داخل گلوی کرم‌چاله با یکدیگر برخورد کنند، مقدار زیادی انرژی و اشعه آزاد می‌شود. بدین‌صورت کرم‌چاله مقدار زیادی پلاسما را از دو دهانه دفع می‌کند که دمای آن‌ها می‌تواند حدودا به ۱۰ تریلیون درجه‌ی سانتی‌گراد برسد. همچنین، مقدار زیادی پرتو گامای پرانرژی آزاد می‌شود که نور را از قرص برافزایشی جدا می‌کند.
نزدیک‌ترین کهکشان‌های فعال میلیون‌ها سال نوری از راه شیری فاصله دارند؛ بنابراین، نمی‌توان صرفا با نشستن در یک فضاپیما به یکی از کرم چاله‌ها سفر کرد. علاوه‌بر‌این، کرم‌چاله‌ای که جریان‌های قوی پلاسمایی را منتشر کند، قطعا مکان امنی برای انسان نخواهد بود و حتی با مستحکم‌ترین فضاپیماها نمی‌توان به آن وارد شد. با تمام این توصیف‌ها، دستیابی به شواهدی مبنی‌بر وجود کرم‌چاله‌ها می‌تواند به درک ما از جهان اطراف کمک کند و رؤیاهای آینده‌نگرانه‌ی علاقه‌مندان علمی‌تخیلی سراسر جهان را به واقعیت نزدیک کند.
بیشتر بخوانید: نوع جدیدی ساعت در راه است که می‌تواند میزان دقت ساعت اتمی را افزایش دهد و زمان را بر اساس هسته «توریم ۲۲۹» اندازه‌گیری کند. مقاله «دقیق‌ترین ساعت اتمی جهان» را بخوانید.
فتحی
۱۶ مهر ۱۳۹۹ در ۳:۳۷ ب٫ظ
مطالب بسیار عالی و کاربردی