سیستم اعلام حریق از کارآمدترین ابزارها به منظور اطفا به موقع آتشسوزی و کاهش خسارت‌های ناشی از آن است. در سال های اخیر نیز با گسترش ساخت و ساز و تصویب مقررات ملی ساختمان، استفاده از این سیستم اتوماتیک، افزایش چشم گیری یافته است.
به گزارش مجله دلتا، آتشسوزی جزو حوادث غیرمترقبه‌ای است که در عصر حاضر با گسترش صنعت و شهرسازی، روزانه شماری از ساختمانها از جمله مجتمع‌های مسکونی و اداری را به کام خود می کشاند. در این بین ساختمانهایی که از تجهیزات لازم اعلام و اطفای حریق برخوردار نباشند قطعا بیشترین آسیبهای مالی و همچنین جانی را متحمل خواهند شد.
بر همین اساس قوانینی به منظور جلوگیری از چنین حوادثی مقرر شده است که دانستن آن برای ساکنان و خریداران الزامی است.
بر اساس قانون، چه ساختمانهایی باید مجهز به سیستم اعلام حریق باشند؟
به استناد مبحث سوم مقررات ملی ساختمان، ساختمان‌های زیر باید مجهز به سیستم اعلام حریق باشند:
– کلیه پارکینگ‌های اتومبیل بسته
– هتل‌ها و مسافرپذیرها
– بناهای مسکونی آپارتمانی بیش از ۵ طبقه بالاتر از زمین
– برای هر واحد مسکونی یا واحد خواب که بیش از یک طبقه پایین تر از بالاترین تراز تخلیه خروج باشد
– ساختمان‌های دارای ۲۰ واحد مسکونی
– مدرسه و دبیرستان های بیش از ۱۰۰ نفر
– بیمارستان ها و مراکز درمانی، مراکز توان بخشی، مراکز ترک اعتیاد، خدمات شبانه‌روزی پزشکی، مراکز روانپزشکی، زندان‌ها، بازداشتگاه‌ها و آسایشگاه‌ها
– مساجد،سینما،تئاتر، استودیوهای رادیویی و تلویزیونی، رستوران‌ها، سالن سخنرانی، نمایشگاه‌ها، دادگاه‌ها، باشگاه‌های ورزشی
– دفاتر اداری، بانک‌ها، شعب پست، آرایشگاه، کلینیک‌ها و مطب‌های پزشکی، آزمایشگاه های تشخیص طبی، دفاتر مهندسی، دانشگاه ها، پاسگاه نیروی انتظامی) در صورتی که دارای بار تصرف بیش از ۵۰۰ نفر، یا بیش از ۱۰۰ نفر در طبقه زیر و بالای پایین ترین تراز تخلیه خروج داشته باشند
– ساختمان های کسبی/ تجاری با بیش از سه طبقه، یا با بار تصرف برابر یا بیشتر از ۵۰۰ نفر، یا با بار تصرف بیشتر از ۱۰۰ نفر در طبقه بالا یا زیر تراز تخلیه خروج
– کلیه تصرفات صنعتی و کارگاهی
– تصرفات انباری
– تصرفات مخاطره آمیز
