کفش‌های سنتی ایرانی
انواع کفش سنتی ایرانی بخشی از صنایع دستی کشوری‌ست که با تاریخ طولانی اش ، همیشه در بخش هنر و فرهنگ سرآمد بوده است. این کفش‌های سنتی که اغلب ساخت دست روستاییان مناطق مختلف ایران بوده، از دیرباز به عنوان روشی برای نشان دادن آیین‌ها و اعتقادات قلمداد می‌شد. به اضافه اینکه پوشش آنها با لباس‌های سنتی، یک ترکیب بسیار با ارزش و زیبا خواهد بود.
با اینکه ساخت کفش‌های قدیمی ایرانی به نوع پوشش، ابزار و وسائل در دسترس و نوع نیازهای آن جامعه باز می‌گردد، ولی آنها هنوز هم بازنمود فرهنگ اصیلی است که به آن هنر صنایع دستی می‌گویند. با بخش مد و زیبایی مجله دلتا همراه باشید.
گیوه (Giveh)
گیوه نوعی کفش نرم، سبک، قابل تنفس، راحت، بادوام و دست بافت است که در بسیاری از مناطق ایران به ویژه در مناطق روستایی و کوهستانی استان غربی کرمانشاه متداول است.
تولید گیوه دارای ۱۰۰۰ سال سابقه در ایران است و مراکز تولید انبوه آن به استان‌های یزد و کرمانشاه مرتبط می‌شود. در کرمانشاه به زبان کردی به گیوه، کِلاش (Kelash) گفته می‌شود.
از خصوصیات گیوه ایجاد تقارن است، بدان معنی که برای آن پای چپ و راست وجود دارد و هر لنگه را می‌توان برای هر یک از پاها پوشید. راه رفتن با گیوه متناسب با شکل و مورفولوژی پاها از سینه پا تا کف پا است. این فرم باعث رفع خستگی و عدم درد پاها در هنگام راه رفتن می‌شود.
مورد مهم دیگر این است که از دیدگاه محیط زیست، گیوه هیچ آلودگی محیطی در هنگام تولید و حتی پس از سال‌ها استفاده ندارد، زیرا مواد مصرفی آن کاملا طبیعی هستند. مواد آن در کمتر از یک سال تجزیه می‌شوند و به عناصر طبیعی خود باز می‌گردند.
چاروق (Charogh)
این کفش سنتی ایرانی چرمی بوده و بندهای آن به دور ساق پا پیچیده می‌شود. از نظر ظاهری فرم چاروق بسیار ظریف است به طوری که امروزه زنان و دختران از آن به عنوان کفش روفرشی استفاده می‌کنند.
چاروق به طور کلی در دو نوع پشت بسته و بدون پشت ساخته می‌شود که کف آن از چرم گاوی و رویه آن اغلب از نخ ابریشم رنگی و سیم گلابتون بافته و تزیین می‌شود. ابزار اصلی چاروق دوزی اغلب به گزن، سوزن، درفش، چکش، مشته دسته‌بندی می‌شوند.
امروزه چاروق به دو شکل کاملا متفاوت در دو شهر بجنورد در خراسان شمالی و زنجان تولید می‌شود.
چاروق اغلب رنگی قرمز و شاد دارد و با ظاهر قایقی شکلش بسیار جلب توجه می‌کند. به ویژه به دلیل قوسی بالا آماده در جلوی انگشتان و آویزان بودن یک منگوله به نوکش، زیبایی و منحصر به فرد بودن این پاپوش را دو چندان کرده است. ظاهر این کفش اغلب دارای گلدوزی‌های ظریف و نخ‌های ابریشمی رنگی و گلابتون همراه با چرم بسیار با کیفیت تزیین می‌شود.
نعلین (Nalain)
در گذشته نعلین بدون قالب درست می‌شد و دو لنگه آن با هم تفاوتی نداشت و جنس رویه آن نیز از چرم ساده و زیره آن از چوب بود. این کفش سنتی ایرانی از نظر ظاهری بسیار ساده، بدون قسمت پشتی و جلو بسته بود.
این پاپوش با داشتن پاشنه متمایز می‌شد، زنان اغلب مدل‌های پاشنه‌دار و مردان بدون پاشنه را به پا می‌کردند. دلیل استفاده از این کفش، راحتی در راه رفتن و پوشیدن و درآوردن آسان آن بوده است. رنگ این پاپوش اغلب مشکی، قهوه‌ای و در گذشته زرد رنگ بود.
بیشتر بدانید: برای آشنایی بیشتر با مد و زیبایی “سبک خودت رو پیدا کن!” را مطالعه کنید.
