با کمی فاصله گرفتن از نیشابور با تابلوی شهرها و روستاهایی مواجه می‌شویم که با وجود جذاب بودن اسم‌شان (مثل در‌بهشت و آهوان و بوژان) مسافر یا بازدیدکننده‌ای ندارند، اما درباره خَرو وضعیت کمی متفاوت است. برای آشنایی با شهر لواشک ایران مطلب ما را در دلتامگ دنبال کنید.
هر شهر یک مزه
بیشتر استان‌ها و شهرهای ایران علاوه‌بر داشتن اماکن تاریخی و دیدنی، خوردنی‌های منحصر‌به‌فردی دارند و وقتی اسم شهری را می‌شنویم ناخواسته یاد خوردنی یا مزه‌ای می‌افتیم. حوالی شهر نیشابور، شهر دیگری نیز وجود دارد که نامش باوجود اینکه سهم خاصی در کشاورزی خراسان و حتی کشور دارد، مغفول مانده است. شهر خرو که آلو بخارایش معروف‌تر از خودش است. نام این شهر آنقدر ناشناس مانده که حتی درست خواندنش به فتحه روی حرف اول نیاز دارد.
چند بام و یک هوا
شاید دروهله اول از اینکه گردشگر و بازدیدکننده زیادی در خرو وجود ندارد و دنج بودنش خوشحال شویم؛ همین‌طور از اینکه نامش را خیلی‌ها تا به حال نشنیده‌اند. چراکه اگر نامش مثل روستای «زیارت»استان گلستان دهان به دهان چرخیده بود حالا خانه‌هایی با قدمت بیش از صد سال، دیگر وجود نداشتند.
شهر خرو از چهار محله ساحل برج، شهرک امام رضا، خرو سفلی و خرو علیا تشکیل شده است و برای رسیدن به بافت قدیمی و باغ‌های خرو، باید حدود شش کیلومتری از جاده اصلی فاصله گرفت. تا رسیدن به شهر خرو و باغ‌ها و گذر از بلوار امام‌رضا(ع) هیچ فکر نمی‌کنید در انتهای این مسیر با دیدن فضایی متفاوت غافلگیر شوید؛ فضایی که هر مخاطبی را از زندگی شهری باوجود دیدن بشقاب ماهواره روی بعضی پشت بام‌ها دور می‌کند. بام‌هایی که اغلب با تیرهای چوبی و نه با تیرآهن و آجر و سیمان، سقف خانه‌ها شده‌اند. سقف برای خانه‌هایی با دیوارهای کاهگلی که عمر بعضی از آن‌ها به چند نسل قبل باز می‌گردد.
چه زمانی به خرو سفر کنیم؟
گرچه ماجرای خوردنی‌های خرو، مهم‌ترین بهانه سفر به این دیار است اما این منطقه بهار و پاییز و حتی زمستانی دیدنی دارد. جوان‌تر‌ها سراغ ریواس‌های بینالود می‌روند و نشان می‌گذارند تا با آمدن بهار برداشت کنند. اما بهار و پاییز خرو، حال و هوای خاصی دارد؛ وقتی طبیعت رنگ می‌گیرد و شکوفه‌ها، این منطقه را خوشبو می‌کنند.
