بعضی از سنت‌های قدیمی، بسیار عجیب و وحشیانه بوده‌اند. البته خوشبختانه، امروزه بسیاری از آن‌ها از بین رفته‌اند. در ادامه با مجله اینترنتی دلتا همراه باشید تا تعدادی از باور نکردنی ترین سنت ها و مراسم را به شما معرفی کنیم.
ساتی
ﺭﺳﻢ ﺳﺎﺗﯽ، ﯾﮏ ﺁﯾﯿﻦ ﻣﺬﻫﺒﯽ ﺩﺭ ﻣﯿﺎﻥ ﺟﻮﺍﻣﻊ ﻫﻨﺪو ﺑﻮﺩ ﮐﻪ ﺩﺭ ﺁﻥ، ﺯﻧﯽ ﮐﻪ ﺷﻮﻫﺮ خود ﺭﺍ ﺑﻪﺗﺎﺯﮔﯽ ﺍﺯ ﺩﺳﺖ ﺩﺍﺩﻩ ﺑﻮﺩ، ﺩﺭ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﺧﺘﻢ او، ﺧﻮﺩﺵ ﺭﺍ به آتش می‌کشید.
ﺩﺭ ﻫﻨﺪ ﺑﺎﺳﺘﺎﻥ ﺍﯾﻦ ﺭﺳﻢ، ﺍﻫﻤﯿﺖ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽ ﻭ ﺩﯾﻨﯽ ﺑﺴﯿﺎﺭﯼ ﺩﺍﺷﺖ ﻭ ﻧﺸﺎنه ﻭﻓﺎﺩﺍﺭﯼ ﺯﻥ ﺑﻪ ﺷﻮﻫﺮ ﺗﻠﻘﯽ ﻣﯽﺷﺪ. ﻫﺮﭼﻨﺪ ﺑﯿﺸﺘﺮ ﺳﺎﺗﯽﻫﺎ ﺑﺻﻮﺭﺕ ﺩﺍﻭﻃﻠﺒﺎﻧﻪ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﻣﯽﮔﺮﻓﺖ، ﺍﻣﺎ ﻓﺸﺎﺭﻫﺎﯼ ﺧﺎﻧﻮﺍﺩﮔﯽ ﻭ ﺍﺟﺘﻤﺎﻋﯽ ﻭ ﺍﺟﺒﺎﺭﻫﺎ، ﺯﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﺷﺮﮐﺖ ﺩﺭ ﺍﯾﻦ ﻣﺮﺍﺳﻢ ﻭﺍﻣﯽﺩﺍﺷﺖ. ﺭﺳﻢ ﺳﺎﺗﯽ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﺯﻧﺎﻥ ﻋﺎﺩﯼ ﻭ ﻫﻢ ﺩﺭ ﺑﯿﻦ ﺯﻧﺎﻥ ﺍﺷﺮﺍﻓﯽ ﺭﺍﯾﺞ ﺑﻮﺩ.
گیشا
ﮔیشا ﮐﻪ ﺑﻪ ﺁﻥ ﮔﯿﮕﯽ ﻫﻢ ﮔﻔﺘﻪ ﻣﯽﺷﻮﺩ ﺩﺭ ﮊﺍﭘﻦ، ﺑﻪ ﺯﻧﺎﻧﯽ ﺍﻃﻼﻕ ﻣﯽﺷﺪ ﮐﻪ ﺑﺮﺍﯼ ﺭﻗﺺ ﻭ ﺁﻭﺍﺯ، ﺳﺮﮔﺮﻣﯽ ﻭ ﭘﺬﯾﺮﺍﯾﯽ ﺗﺮﺑﯿﺖ ﻣﯽﺷﺪﻧﺪ ﻭ ﻫﻨﺮﻫﺎﯼ ﺁن‌ها ﺷﺎﻣﻞ ﻫﻨﺮﻫﺎﯼ ﻣﺨﺘﻠﻒ ﮊﺍﭘﻨﯽ مانند رقص و موسیقی کلاسیک ﻣﯽشد. امروزه تعداد گیشا‌های واقعی به‌شدت کم شده است و سنت‌های اصیل گیشا‌ها با سیستم مدرن جایگزین شده‌اند.
در گذشته، تبدیل شدن به یک گیشا بسیار سخت‌تر از امروزه بوده است و زنان و دختران باید آموزش‌های زیاد و سخت‌گیرانه‌ای را می‌گذراندند. کار‌هایی مانند رقص سنتی، آواز خواندن، موسیقی و موارد دیگر به گیشا‌ها آموزش داده می‌شد.
هاراکیری یا سپوکو
یکی دیگر از باورنکردنی ترین سنت ها هاراکیری است که بخش عمده‌ای از فرهنگ و آداب و رسوم سامورایی‌ها بوده و به آن بوشیدو نیز گفته می‌شد. جنگجویان سامورایی برای جلوگیری از افتادن در دست دشمنان و کم‌رنگ‌تر شدن شرم شکست، دست به این کار می‌زدند. ﺩﺭ ﻫﺎﺭﺍﮐﯿﺮﯼ، ﻓﺮﺩ ﻫﺎﺭﺍﮐﯿﺮﯼﮐﻨﻨﺪﻩ ﺷﻤﺸﯿﺮ ﺭﺍ ﺩﺭ ﺷﮑﻢ ﺧﻮﺩ ﻓﺮﻭ ﻣﯽبرد ﻭ ﺁﻥ ﺭﺍ ﺑﻪ ﭼﭗ ﻭ ﺭﺍﺳﺖ ﺣﺮﮐﺖ ﻣﯽﺩاد.
شخصی که سپوکو را انجام می‌داد، ابتدا حمام می‌کرد. سپس لباس سفید می‌پوشید و غذای مورد علاقه خود را نیز میل می‌کرد. سپس در حضور شخصی دیگر هاراکیری را انجام و به این طریق به زندگی خود پایان می‌داد.
مومیایی کردن خود
سوکوشین بوتسو راهبان یا کاهنان بودایی بودند که به روشی، جان خود را می‌گرفتند که جسد آن‌ها پس از مرگ به مومیایی تبدیل شود. این عمل، به‌طور انحصاری در شمال کشور ژاپن و در منطقه یاماگاتا انجام می‌شده است.
با توجه به تحقیقاتی که دانشمندان بر روی بدن این مومیایی‌ها انجام داده‌اند، مشخص شده است که کاهنان برای انجام چنین کاری، به مدت سه سال، از رژیم غذایی خاصی که فقط شامل بعضی از مغز دانه‌ها می‌شد، تغذیه می‌کردند.
پس از گذشت این سه سال، آن‌ها سه سال دیگر نیز تنها ریشه و برگ درختان به همراه نوعی چای وحشی را مصرف می‌کردند. این کار باعث از بین رفتن چربی بدن و جلوگیری از هرگونه پوسیدگی جسم، پس از مرگ می‌شد.
سپس آن راهب، در یک قبر سنگی قرار می‌گرفت و به مرور زمان، جان خود را از دست می‌داد و به این طریق مومیایی می‌شدند.
ﭘﮋﻭﻫﺶﻫﺎﯼ ﺟﺪﯾﺪ ﮐﻪ ﺑﺎ ﺍﺷﻌﻪ ﺍﯾﮑﺲ ﺍﻧﺠﺎﻡ ﺷﺪﻩ است، ﻧﺸﺎﻥ ﻣﯽﺩﻫﺪ ﮐﻪ ﺩﺭﻭﻥ ﺑﺪﻥ ﺭﺍﻫﺒﺎﻥ، ﺳﻨﮓﻫﺎﯾﯽ ﮐﻮﭼﮏ ﻭﺟﻮﺩ ﺩﺍﺭﺩ ﮐﻪ ﺑﻪ ﻧﻈﺮ ﻣﯽﺭﺳﺪ، ﺭﺍﻫﺒﺎﻥ ﺑﺮﺍﯼ ﮐﺎﻫﺶ ﺩﺭﺩ ﮔﺮﺳﻨﮕﯽ ﺁﻥها ﺭﺍ ﺑﻠﻌﯿﺪﻩﺍﻧﺪ.
پیشنهاد مطالعه: مطلب ۸ راهکار برای براق کردن سکه‌های سفره هفت سین بخوانید.
عباس آقا
۱۵ اردیبهشت ۱۴۰۲ در ۱۱:۴۱ ق٫ظ
سلام و تشکر فراوان و خسته نباشید خدمت شما برای تهیه این مطلب جالب و خواندنی 🙏🙏👌 🙏🙏
محمد
۱۶ فروردین ۱۴۰۲ در ۴:۲۷ ب٫ظ
تو این مراسم شوهر مرده و زن دیوانه است! چقدر خنده دار! چقدر عجیب!
ناشناس
۲۷ اردیبهشت ۱۴۰۲ در ۱:۱۲ ق٫ظ
همیشه این سنت های بدوی و عصر حجری و سنت خریتی از حاتم تا خاتم بوده و خواهد بود .
یاری
۴ خرداد ۱۴۰۲ در ۱۰:۳۲ ب٫ظ
واقعا” انسان اشرف مخلوغات اس؟ اصلا” فکرش هم نمی کردم زن اینجوری درد آور خودکشی کنه . خدا یا شکر که در کشور ما همچین رسمی نیست ……
ناشناس
۲۸ اسفند ۱۴۰۱ در ۵:۴۵ ب٫ظ
ناشناس
۲۶ اسفند ۱۴۰۱ در ۵:۱۰ ب٫ظ
ناشناس
۲۶ اسفند ۱۴۰۱ در ۴:۳۱ ب٫ظ
ناشناس
۲۶ اسفند ۱۴۰۱ در ۱۲:۵۵ ب٫ظ
حال الخالق چه عجیب این همه زجر بکشم مومیایی بشه
رشیدی
۲۶ اسفند ۱۴۰۱ در ۱۱:۱۵ ق٫ظ
در ژاپن اتانازی هم رواج داشت
ناشناس
۲۶ اسفند ۱۴۰۱ در ۱۱:۱۴ ق٫ظ
ناشناس
۲۶ اسفند ۱۴۰۱ در ۹:۲۲ ق٫ظ
ناشناس
۲۶ اسفند ۱۴۰۱ در ۹:۲۲ ق٫ظ
همیشه این سنت‌ها در جوامع خشن و بدون آگاهی بوجود میآمدن
ا.......ی
۵ فروردین ۱۴۰۲ در ۷:۴۱ ب٫ظ
بنازم به این وفا
یاری
۷ فروردین ۱۴۰۲ در ۴:۵۳ ب٫ظ
در یک سو ، مهرو وفا درحدفدا کردن جان شیرین موج می زند ودیگر سوی جهان قوشون کشی وکش و قوس و خط ونشان کشیدن وچنگ و دندان نشان‌دادن و متارکه وجدایی و طلاق وغم و غصه و افسردگی و روحی روانی بیداد می کند. ای داد بیداد؛ هرانسان فقط یک بار بدنیا می آد، چه خوب است مراقب کلام وبیان خود باشیم وقدرهمو بدونیم وبه هم رحم کنیم ودرزندگی صداقت و مرام و معرفت و وجدان و انصاف داشته باشیم. زیراخداوند انسان های خوب و پاک اندیش و راستین و باتقوا رادوست دارد.
ناشناس
۲۶ اسفند ۱۴۰۱ در ۷:۱۶ ق٫ظ
عاطفه
۲۶ اسفند ۱۴۰۱ در ۴:۴۲ ق٫ظ
فقط راهبه ک مومیایی میکردن وزجرکش خودشون 🤭ژاپنی ها هم خفنن هااا🤭
ناشناس
۲۶ اسفند ۱۴۰۱ در ۱:۲۲ ق٫ظ
ناشناس
۲۶ اسفند ۱۴۰۱ در ۰:۲۵ ق٫ظ
ناشناس
۲۵ اسفند ۱۴۰۱ در ۱۱:۰۵ ب٫ظ
ناشناس
۱۶ خرداد ۱۴۰۱ در ۱:۳۷ ق٫ظ
ناشناس
۱ اردیبهشت ۱۴۰۱ در ۴:۳۵ ب٫ظ
ناشناس
۸ فروردین ۱۴۰۱ در ۱:۵۱ ق٫ظ
ناشناس
۴ فروردین ۱۴۰۱ در ۱۱:۰۹ ق٫ظ
ناشناس
۳ فروردین ۱۴۰۱ در ۶:۴۴ ب٫ظ
ناشناس
۲ فروردین ۱۴۰۱ در ۴:۳۰ ب٫ظ
ناشناس
۲ فروردین ۱۴۰۱ در ۹:۲۴ ق٫ظ
خیلی عجیب بود وای خوبه ما اون زمانها نبودیم
فاطمه یزدیان
۲ فروردین ۱۴۰۱ در ۷:۵۵ ب٫ظ
ممنونم از همراهی شما
ناشناس
۱ فروردین ۱۴۰۱ در ۱۱:۳۳ ق٫ظ
ناشناس
۱ فروردین ۱۴۰۱ در ۱۰:۱۶ ق٫ظ
ناشناس
۲۹ اسفند ۱۴۰۰ در ۱۱:۰۶ ب٫ظ
ناشناس
۲۹ اسفند ۱۴۰۰ در ۱۰:۰۰ ب٫ظ
ناشناس
۲۰ مرداد ۱۴۰۰ در ۹:۱۴ ب٫ظ
ناشناس
۱۱ مرداد ۱۴۰۰ در ۱۱:۴۷ ب٫ظ
ناشناس
۱۰ مرداد ۱۴۰۰ در ۲:۵۲ ب٫ظ
فرهاد زارع میرک آبادی
۶ مرداد ۱۴۰۰ در ۴:۱۹ ب٫ظ
ناشناس
۵ مرداد ۱۴۰۰ در ۸:۲۱ ب٫ظ
ناشناس
۵ مرداد ۱۴۰۰ در ۷:۵۱ ب٫ظ
ناشناس
۵ مرداد ۱۴۰۰ در ۴:۲۴ ب٫ظ
ناشناس
۵ مرداد ۱۴۰۰ در ۳:۵۲ ب٫ظ
ناشناس
۵ مرداد ۱۴۰۰ در ۳:۳۲ ب٫ظ
ناشناس
۵ مرداد ۱۴۰۰ در ۳:۳۱ ب٫ظ
ناشناس
۵ مرداد ۱۴۰۰ در ۳:۳۱ ب٫ظ
ناشناس
۵ مرداد ۱۴۰۰ در ۳:۲۶ ب٫ظ
ناشناس
۵ مرداد ۱۴۰۰ در ۳:۲۳ ب٫ظ
ناشناس
۵ مرداد ۱۴۰۰ در ۳:۲۱ ب٫ظ
ناشناس
۵ مرداد ۱۴۰۰ در ۳:۱۶ ب٫ظ
ناشناس
۵ مرداد ۱۴۰۰ در ۲:۲۷ ب٫ظ